De woestijn in bloei

Australië, Alice Springs en de Red Centre, 28 -3 december 2010

Alle foto's staan op www.eefkieke.nl


Australië, Alice Springs, 28-29 november 2010

We komen met een ochtend vlucht aan in hartje Aussie. Het is tot onze verbazing hartstikke groen. Zelfs hier heeft het geregend. De temperatuur is daardoor een stuk aangenamer en prima te handelen. We wonen hier tijdelijk in een caravan in de tuin van een backpacker lodge. We gaan op verkenning het stadje in, dat maar een paar straten telt. We waren even vergeten dat het zondag was……. Er hangen alleen wat Aboriginals in het parkje, die je al van verre kan ruiken. Ongelofelijk wat kunnen mensen stinken. We maken rechts omkeer en klooien wat voor de caravan. ’s Avonds koelt het hard af en hebben we het voor het eerst koud in Aussie met onze fleece jacks aan.
De volgende dag doen we een volgende poging stadje.
We brengen ook een bezoekje aan de “the Royal Flying Docters”. De afstanden hier zijn zo groot en om iedereen te kunnen voorzien van medische zorg, zijn er een dokter en verpleegster beschikbaar die per vliegtuig kunnen uitrukken. Het vliegtuig is helemaal ingericht als intensive care unit met vleugels.
’s Middags moeten de tassen herpakt worden, omdat we morgen maar een klein rugzakje mee nemen de woestijn in en de rest laten we achter bij de logde. Altijd lastig…… als heel je hebben en houden al in een grote tas zit op een vast plekje en je voor 3 dagen zand moet herpakken.


Australië, Red Centre, 30-3 december 2010

Om 6 uur rijdt de bus voor om het rode zand te trotseren. We moeten vandaag zo’n kleine 700km rijden. We zitten allemaal opgefrommeld in de bus en moeten nog stoppen voor overstekende kamelen (eigenlijk dromedarissen). Na een lange rit vouwen we ons uit de bus bij Kings Canyon voor een prachtige wandeling tussen de rode uitgesleten rotsen. Prachtige rots formaties, hoge wallen, steile kliffen, diepe afgronden en tot ballen verweerde stenen. De rode rotsen staan prachtig in contrast met al het groen dat net aan het uitlopen is, door de vele regen en de strak diep blauwe lucht. Na een steile klim krijgen we waanzinnige vergezichten cadeau als we over riem van de Canyon lopen. Ook dalen we af in een soort gorge, die de Garden of Eden heet en waar we beneden een heerlijk zwemwatertje is om even te onthitten bij 32 °C. Ook lopen we langs de Lost City, allemaal boulders die samen net een stad vormen.
Na een houtsprokkel moment voor een groot kampvuur slaan we ons kamp op midden in de outback. Kieke is helemaal hyper de piep en knutselt een kampvuurtje in elkaar waar op gekookt kan worden. We drinken een biertje bij het vuur en de hemel vult zich langzaam met ontelbare sterren. Er wordt geslapen in een swag, een canvas coverhoes met matras waarmee je in weer en wind buiten kan slapen onder de sterrenhemel. We rollen onze swags uit dicht bij het kampvuur. Het is wel een beetje tegen je gevoel in. Gewoon lekker op de grond slapen terwijl Aussie vol zit met de meest dodelijk slangen, spinnen en hongerige dingo’s. Het avontuur wint het van de spanning. Na een bush-toiletje achter een struik, duiken we met slaapzak en kleren aan onze swag in. We staren met open mond naar de sterren, das niet heel handig met alle beestjes die op het licht van het kampvuur afkomen. De ene vallende ster na de andere komt langs zetten, met mega staarten die het luchtruim doorkruizen. Kampvuur, vallende sterren en de buitenlucht, de perfecte ingrediënten voor een diepe slaap en mooie dromen.

Bij het opkomst van de zon zit je helemaal in de knoop met je mummie slaapzak en je swag. Na een soort van ontpoppingsritueel beginnen we aan een nieuwe dag. Ondanks dat de zon laag staat is hij toch al behoorlijk warm.
Vandaag staan Kata Tjuta (the Olga’s) en Uluru (Ayers Rock,) het icoon van Aussie, op het programma. Kata Tjuta doet niet onder voor Uluru, het is alleen iets minder bekend. De rode domes rijzen hoog boven het zand uit. Wij zijn ongeveer het formaat van baby zandvlo naast een zandkasteel als we tussen de domes doorwandelen. We maken een bijzondere wandeling terwijl het zweet langs onze rug gutst en de vliegen van ons afmeppend. Het kwik stijgt tot 35 °C en met wat geploeter komt iedereen aan in de Valley of the Winds, waar maar een ieni-mini briesje ons wat verkoeling kan geven.
Na de wandeling vouwen we ons weer in de bus waar de airco op volle toeren loeit. Tijdens een ritje doemt aan de horizon langzaam de wereldberoemde rode rots op; ULURU in zijn volle gloren midden in een mega woestijn. De rots is 3,6 km lang en 348 m hoog, maar dat is alleen het 1/3 deel dat je kan zien. De rest ligt verstopt onder de grond.
Aan de voet van Uluru brengen we een bezoek aan het cultureel centrum om wat meer te weten te komen over de Aboriginals. Een bijzonder volk dat heel veel weg heeft van de Bushmen in Namibië. Ze leven het liefs als nomaden. Door jagen en verzamelen sprokkelen ze hun kostje bij elkaar. Alleen dat past natuurlijk niet in de moderne maatschappij wat jammer genoeg leidt tot een hoop verdrietige situaties. Je vraagt ze eigenlijk om een sprong in de tijd te maken van 1000 jaar.
We lopen een klein stukje van de Base walk en Dylan onze tourleader vertelt de verhalen over wat de verschillende stukken van de rots beteken voor de Aboriginals en hoe belangrijk deze voor hun is.
Gelukkig is de klim erop gesloten omdat het te warm. Toeristen mogen Uluru nog wel steeds beklimmen, maar voor de Aboriginals is dat eigenlijk onverteerbaar, want de rots vertegenwoordigt hun overleden voorouders en alleen de ‘heilige’ mannen mogen de rots op bij rituele ceremonies.
Ieder jaar beklimmen een stelletje lompe toeristen Uluru, ondanks het verzoek het niet te doen, ofwel je pleegt een soort van doelbewuste grafschennis.
Na de wandeling bekijken we de zonsondergang vanaf een grote afstand met een biertje. De rots kleurt diep rood en is adembenemend om zo te mogen bewonderen. Best gek dat een rots zo’n aantrekking kracht kan hebben.
We kruipen met vermoeide voetjes en een voldaan gevoel onze swag in. Voor de zekerheid houden we onze contactlenzen maar in, je weet nooit of je nog een vallende ster ziet als je even wakker bent of een lelijk beestje moet wegjagen. We knipogen nog een keertje na de mooiste sterrenhemel tot nu toe.
Om 4.15 worden we al weer gewekt om de zonsopkomst te bekijken bij Uluru. Na een kopje warme thee en een ontbijtje wandelen we helemaal om Uluru heen in alle vroegte. De temperatuur is daardoor zeer aangenaam. Alleen de rots lijkt oneindig. Inmiddels hebben we zo’n 25 km gelopen de afgelopen dagen en zijn de voetjes toe aan frisse lucht en ontspanning, want met deze temperatuur sopt het aardig in je schoen. We stappen de bus in voor de lange terugrit naar Alice Springs. Waar we nog 2 nachtjes kunnen bijkomen en ons ontdoen van al het rode zand.