Met de schaapjes in de wei

Nieuw-Zeeland, Auckland, Northland en Coromandel, 03-12 januari 2011

Alle foto's staan op www.eefkieke.nl

Nieuw-Zeeland, Auckland 03-04 januari 2011

De douane controle is een stuk strenger dan verwacht. We moeten van alles aangeven zelfs duikbril, snorkel, pepermunt, kauwgum, peper en zout. Onze schoenzolen worden bestudeerd en de tent moeten we afgeven voor zandkorrelinspectie ofzo. Een half uur later kunnen we die gelukkig weer ophalen aan de andere kant bij het douane loket…. Al we moeten hem natuurlijk zelf weer even opvouwen, want die service is niet inbegrepen.
De eerste hindernis hebben we overwonnen. Ook het ophalen van de camper gaat ook niet echt soepel. De eigenaar is op vakantie en de schoonmaakster, moet de verhuur en de papieren regelen. 2 uur later en wat belletjes met de eigenaar verder kunnen we dan toch het campertje mee krijgen. Het is inmiddels 8 uur. We doen nog even snel boodschappen en gaan op zoek naar een slaapplekje. We komen uit bij Ambury RP. Een boerderij waar we voor weinig mogen logeren in het weiland tussen de schaapjes. Een super plekje op de valreep met aan de ene kant uitzicht op de lichtjes van Auckland en de andere kant schaapjes, weiland en water.
De volgende dag halen we alle spullen uit de tas. Na wat geprutst heeft alles een nieuw plekje gekregen in de camper. We gaan even grote boodschappen doen en daarna rijden we terug naar het vliegveld om Linda (collega Eef) en Barbara als verrassing op te halen. Ze blijken net het vliegtuig gehaald te hebben in Sydney, alleen de tassen komen pas een vlucht later aan. Dus tijd voor koffie en bijkletsen. Hun camperverhuurder draait een soort zondagsdienst waardoor ze de camper niet meer kunnen ophalen en gezellig bij ons komen logeren in de geïnspecteerde tent tussen de schaapjes.


Nieuw-Zeeland, Northland 05-09 januari 2011

’s Ochtends zetten we de meiden af bij hun camper en gaan zelf op pad. We rijden dwars door Auckland heen, om het bovenste puntje van Nieuw-Zeeland te bekijken. We pakken de grote weg die al snel verandert in een éénbaans slingerweg (highway met bordjes 100, maar 80 is echt de max op het rechte stuk).
De weg is prachtig (gewoon een stukje rijden is hier al helemaal de moeite waard). Alleen ons bakkie (1991) heeft wat moeite met alle heuvels. We moeten hem bijna duwen.
We overnachten bij Mangawhai Heads op een propvolle camping met Nieuw-Zeelanders die hun halve huis meeslepen, want het is hier namelijk zomervakantie. De volgende dag rijden we via een mooie route en een grot vol met gloeiwormen (in het donker is het net of je naar de melkweg staat te kijken)naar Paihia waar we een plekje vinden aan het water en zo de Bay of Islands in kunnen kijken vanuit onze camperview.
Kieke is helemaal hieper de piep, want we kunnen de volgende dag mee met een zeiltocht op de Lion New Zealand (Oceaanzeilraceboot, die 2de is geworden in de whitbrad around the World race en 1e bij de Sydney to Hobart in de jaren ’80). De boot is nog steeds in originele staat. Heel bizar om te weten dat hier 22 man 7 maanden zo dicht bij elkaar op de lip hebben gezeten.
We maken een prachtige tocht door de Bay of Islands. Het water is super helder en het weer fantastisch. We worden afgezet op Urupukapuka Island en wandelen naar de top van de hoogste heuvel, om zo 360° om ons heen te kijken naar de 144 eilanden die hier in de Bay liggen.
Daarna hebben we lunch op het strand. Tijdens het terug zeilen komen de tuimelaars (Flipper dolfijn) nog even gedag zeggen en laten hun salto-kunstjes zien. Als we terug zijn op de camping komen Lin en Babs nog even langs voor een gezellig borreltje. Zij staan een camping verder op bij Haruru Falls.
De dag erna brengen we een bezoek aan Waitangi Treaty Grounds, om wat meer te weten te komen over de Maori’s. Maar dat valt een beetje tegen. We komen weinig te weten van onze gids, die steeds staat te gapen. Over het algemeen gaat het verhaal over Kapitein Hobson die met de Maori’s samen een samenwerkingsverdrag voor elkaar heeft gekregen onder de vlag van Groot Brittannië. De dag dat het verdrag werd getekend wordt gezien als de dag dat Nieuw-Zeeland is ontstaan of toegeëigend is. Het is maar net vanuit welk perspectief je het bekijkt.
We sluiten ’s avond aan bij de meiden en koken samen terwijl we een mooi uitzicht hebben op de Haruru Falls. De laatste dag in Northland rijden we via Opononi en de zandduinen, Waipoua Forest met duizend jaar oude Kauri bomen, naar Trounson Kauri Park. De bomen zijn waanzinnig van omvang en hoogte (2000 jaar oud, 51,5 meter hoog en een omtrek van 16 meter.


Nieuw-Zeeland, Coromandel 10 -12 januari 2011

We komen weer op de 6 baans motorway terecht als we richting Auckland naar het zuiden rijden. Probleem… ze hadden ons niet bij de camperverhuur vertelt dat er geen tankstations aan de motorway liggen. Het wijzertje staat al vrolijk in het rode stukje als we op de gok maar het borden met vliegveld gaan volgen omdat we daar een tankstation weten. Gelukkig worden we “gesaved by the (Sh)ell” en hoeven we niet met een jerrycan benzine over de vluchtstrook te huppelen.
Na een kleine omleiding komen we toch weer op de motorway terecht en vervolgen onze weg naar de Coromandel. Qua kilometers was de afstand niet zo ver, qua rij-uren met dit bakkie zijn we een dag verder en stranden we in Thames voor de nacht.
De dag erna rijden we de kustweg via Coromandel Town naar Whitianga om Maarten (broer Femke, die daar woont) te bezoeken. Onze bakkie tuf met 20km iedere heuvel hijgend en puffend op. Gelukkig zijn er zo hier en daar “slow traffic bays” en zetten we onszelf effe op links zodat de file die achter ons ontstaan is kan passeren.
Maarten, Jenny en Vida wonen in de heuvels buiten het stadje. Wij mogen in de boomgaard kamperen tussen de pruimen en de appels. Het is een heerlijk plekje, alleen de duizenden bijen die om onze oren zoemen vinden we toch een beetje eng, als we van de honing hangar naar het zelfgebouwde houten huis lopen. Maarten laat ons zien hoe hij de honing uit de honingraden krijgt en verwerkt. Het is nu hoogseizoen en er moeten zo’n 1000 bijenkasten leeg gehaald worden ofwel heel veel bijen. Verder groeit alles wat ze nodig hebben in de moestuin.
De volgende dag gaan we richting Hahei waar we een mooie wandeling maken langs de ruige kust met de verschillende glasheldere baaitjes.
We willen eigenlijk de Cathedral Cove bekijken aan het eind van de wandeling, maar die valt tegen. Honderden mensen liggen te bakken op het strand ervoor. Gelukkig zijn de andere baaitjes die we tegenkomen op de wandeling wel erg mooi en vrijwel verlaten. We plonzen nog even in de zee en lezen een heerlijk een boekje in de zon die langzaam naar beneden zakt.
Terug bij Maarten gaan we bushdouchen. Onder het huis is een kleine douchecel met boszicht. Ook vanuit het kleinste kamertje heb je een mega bosview met vogelconcert als achtergrond geluid. We eten samen een hapje in het houten huis op palen, in het bos naast de rivier.
Wauw, hoe gaaf kan je wonen. ’s Nachts is het doodstil en we slapen heerlijk in ons campertje