Olifantjes vouwen en papieren vliegtuigjes

Kenia, Nairobi 21-22 augustus 2010

We kunnen eindelijk weer eens uitslapen….alleen om half 7 zijn we klaar wakker. Ons slaapritme is verafrikaanst….. rond half 9 ’s avond liggen we al op bed en om half 6 ben je dus wakker…… We blijven nog wel lekker liggen…. Rond 10 uur gaan we op pad naar het David Sheltrick Trustfund naar een opvangplek voor wees babyolifantjes. Je kan hier een babyweesolifantje adopteren. Inmiddels is mijn adoptiezoon met afgeknipte oren (echt heel sneu, hij was toen hij een week oud was in een waterput van de Samuru-stam gevallen en die hebben zijn oren afgeknipt, omdat ze zo hun vee merken), Lesandju 5 jaar oud en zit niet meer in de peuteropvang maar is al naar Tsavo NP over geplaatst en het gaat goed met hem. Over een paar jaar kan hij mee met de kudde van weesolifanten. Het verhaal is eigenlijk te mooi om waar te zijn. De eerste baby wees Emily, die uitgezet is in Tsavo NP komt ieder jaar langs de opvang en neemt dan de puberolifantjes, die er aan toe zijn, mee in haar groep en heeft de moeder/matriarch rol op zich genomen. Cool he!!! Dat laat maar weer eens zien hoe intelligent en gevoelig olifanten zijn.
Er zijn hier een heleboel lieve verzorgers, die zelfs bij de olifanten baby’s slapen omdat ze anders dood gaan van verdriet en eenzaamheid. Ze spelen met ze, ze worden geknuffeld en ingesmeerd met zonnebrand, allemaal moedertaken die hier liefdevol worden overgenomen. Ook krijgen ze soms straf….tja dat hoort er ook bij. Als wij aankomen is het net tijd voor het baby badritueel…. Bommetje van de badrand, snorkelen, natspuiten, modderworstelen, verzorger pesten, rondje rennen, uitglijden enz….heerlijk om te zien dat ze ondanks hun sombere verleden blij kunnen spelen met elkaar. De kleinste van het stel, pas een maand oud, zuigt verlegen op zijn eigen slurf zoals een klein kind op zijn duim zou zuigen.
Na een uurtje bewonderen laten we de olifantjes weer met rust en gaan we op zoek naar een ticket richting Zanzibar. We besluiten om Serengeti over te slaan, na al het moois van Masai Mara en toch wat irritaties over onze eigen soort.

Vette pech…. De reisbureaus waar we naar opzoek zijn…..zijn verplaatst, opgelost of dicht…. Dus we duiken snel op internet om rechtstreeks te boeken. We vinden een vlucht ……alleen die vertrekt al morgen om 8.15. We krijgen het gelukkig snel geregeld…Lang leve de creditcard. We moesten ook ons telnummer invullen…beetje vreemd vonden we het al… en ja hoor ’s avond werden we gebeld…. De vlucht was vervroegd naar 7 uur……

Geheel weer in het Afrikaanse ritme staan we de volgende ochtend om 5 uur naast ons bedje. De taxi levert ons ruim op tijd af…… maar er is niets of niemand te bekennen van Fly540….. We doen effe navraag bij de dames van de douane….. en die geven ons niet veel hoop….Ook het departureboard voorspelt niet veel goeds…onze vlucht staat er niet op …om 8.15 niet en ook niet om 7.00. we beginnen een lichtelijk te knijpen…… Maar tot onze grote opluchting wordt de incheckbalie toch bemand. We schijnen nu om 7.30 te vliegen…..ook goed. We gaan even een echt kopje filterkoffie halen…. Wat kan je daar toch gelukkig van worden na al die oplostroep…. We kunnen er alleen niet erg lang van genieten…. We worden bruut van onze koffie weggerukt, nog snel kunnen we de koffie achter overslaan in onze looide pijpjes…. De vlucht gaat nu toch weer om 7 uur…. Het vliegtuig is een beetje leeg…. 5 stoelen van de 36 zijn maar bezet en we ontdekken dat we niet rechtstreeks vliegen, maar via Kilimanjaro International Airport, Tanzania. Daardoor kunnen we nog net een glimp van de hoogste berg van Afrika opvangen, de Kilimanjaro met besneeuwde bergtop!
Daar wordt het verhaal nog spannender…. Eerst moesten wij blijven zitten, maar daarna werden we door onze Personal Assistent uit het vliegtuig gehaald om toch over te stappen. We moesten weer door de douane uitchecken…onze tassen daarentegen niet, en door een geheime tussen deur werden we weer naar de plek om te boarden gebracht. Onze PA, ging ook nog geld voor ons wisselen, want dat was niet meer mogelijk na de geheime deur. Poging 2 voor koffie…. De koffie was net gearriveerd, toen onze PA ook arriveerde en we op stel en sprong moesten gaan… Het vliegtuig stond al klaar op de landingsbaan. Wederom moesten we door een securitypoortje….die dan natuurlijk 3 x afgaat. Ofwel schoenen uit, zakken leeg, riem af en een fouilleerbeurt rijker…rennen met losse veters over de landingsbaan om in een vliegtuig te springen dat aanzienlijk gekrompen was. Een 12 seater met coole, stoere vrouwelijk piloot, die van wanten weet. In alle security hectiek heeft Jolanda gewoon een fles water mee kunnen smokkelen…. Dus het heeft ook positieve kanten. Totaal opgevouwen vertrekken we in het speelgoedvliegtuig naar Zanzibar. Een uur later staan we dan klaar voor ons tropische avontuur tussen de moslims taxichauffeurs tijdens Ramadan….make my day. We proberen eerst op de luchthaven alvast een vliegticket te regelen…. Waar ze ons een oor proberen aan te naaien, prijstechnisch gezien…. We laten het er even bij…..en internet beviel ons duidelijk beter. Een taxichauf die geduldig heeft staan wachten brengt ons uiteindelijk richting Jambiani…. De minst toeristische plek aan de zuidoostkant van het eiland. We komen uiteindelijk uit bij Red Monkey Lodge. Een prima plek om even rustig te relaxen.