Daar is die dan: Zoute Boel

Zoute boel


Bolivia, Santa Cruz en Uyuni, Salta (Argentinië), San Pedro de Atacama (Chili) 12 - 26 april 2011


Bolivia, Santa Cruz en Salta (Argentinië) 12 - 19 april 2011

We komen tegen schemer aan in Corumbá en pakken snel een taxi die ons afzet bij de grens. Er is geen douanier te bekennen en we wandelen illegaal zo Quijarro, Bolivia, in, waar het 3x zo goedkoop is als in Brazilië. Uiteindelijk komen we bij een hotel uit omdat de backpackerhostel vol zit.
De volgende ochtend splitsen we op. Sanne en Eef liggen voor het loket om een treinkaartje te bemachtigen en Rob en Kieke proberen alle pin automaten van het dorp uit, want het kaartje is alleen te betalen in de lokale valuta. Vet balen, maar zelfs nadat een pinautomaat bijna een pasje had verslonden kwam er geen geld uit de muur. Na een hoop geonderhandel uiteindelijk geld gewisseld tegen een waanzinnig slechte koers. Tja je moet toch wat.
Vervolgens konden we de trein kaartjes van Quijarro naar Santa Cruz reserveren en betalen.
Nadat we de tickets hebben ontvangen gaan we terug naar de grens, waar gestaakt wordt voor loonsverhoging. Gelukkig kunnen wij gewoon verder wandelen terwijl er op de weg een roadblock is en het verkeer geen kant op kan. Na een rij en wat stempeltjes zijn we dan eindelijk legaal in Bolivia.
Het stadje is erg stoffig en stelt niet zo veel voor.
De rest van de dag hangen we bij het hotel tot de trein eindelijk ’s avonds gaat. We moeten weer eens extra betalen voor de bagage en mogen het niet mee de trein in nemen, maar moeten het achterlaten in een bagagehok en dan laden mannetjes het voor je in. Dat terwijl de reisgidsen: Lonely Planet en de Footprint waarschuwen om juist in deze trein al je bagage bij je te houden i.v.m. diefstal….
Kieke staat op ontploffen en Eef sust de boel en bekijkt vanaf het perron of de backpacks wel degelijk worden in geladen in de trein….
Je kan het nauwelijks een trein noemen. Niks locomotief… het lijkt op een metro met twee wagons. De wielen lijken we vierkant, er zitten vreselijke kreukels in de rails en zo nu en dan mist er een biels. Tenminste zo hard schommelt de trein de hele nacht door.
We komen aan in Santa Cruz de volgende ochtend en gaan op zoek naar ons hostel.
Vervolgens zitten we hier 5 dagen vast. Via een NL touroperator krijgen we het advies: “Vooral lekker in Santa Cruz te blijven, omdat het hele land plat ligt door stakingen en roadblocks”. We delen weer gezellig de kamer met Rob en Sanne die ook gestrand zijn.
De situatie lijkt niet op te schieten en grimmiger te worden. In La Paz schijnen de mijnwerkers de politie met dynamiet te bekogelen…….. Wij willen toch wel de 29ste in Lima zijn als Sander (broer Eef) aankomt en we willen Salar de Uyuni niet laten schieten. Dus moeten de plannen opnieuw om gegooid worden. Het is een beetje met een omweg, maar op de valreep kunnen we een vliegticket naar Salta (Argentinië) regelen. Betalen is natuurlijk weer een feest en we worden van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk kunnen we bij de bioscoop….???#@#$%%## betalen en hebben we onze tickets. Onze vlucht heeft gelukkig maar 10 uur vertraging de 18de en zo komen we ’s avond laat aan in Salta. We gaan gelijk door naar het busstation dat ongeveer 24 uur open is om tickets te regelen (nu we toch bezig zijn, het kan maar geregeld zijn) naar San Pedro de Atacama (Chili).


Bolivia, hoogvlakte bij Uyuni en San Pedro de Atacama (Chili) 20 - 26 april 2011

De busrit van Salta naar San Pedro de Atacama (Chili) is prachtig. We kruizen de Andes range en rijden langs de hoge bergtoppen. Zo nu en dan hebben de rotsen de meest waanzinnige kleuren combinaties en ze zijn ook nog versierd met grote cactussen. Het hoogste punt is bijna 5000m vlakbij de grens en dat voelen we ook wel in ons hoofd. Na dik 2 uur vertraging komen we dan toch aan in San Pedro de Atacama. We boeken op de valreep (omdat er 3 mensen gecanceld hebben) een tourtje naar de hoogvlakte van Bolivia, Salar de Uyuni, vanaf de Chileense kant en moeten gelijk de volgende dag vroeg op pad, want met Pasen is alles al volgeboekt.
Van San Pedro de Atacama (2400m) stijgen we gelijk binnen een uur 2000 m tot de grens met Bolivia, Hito Cajones. Stel je voor een klein lemen huisje met slagboom boven op een bergpas en verder nix. Daar stappen we over in de 4 x 4 jeeps waarmee we de bergen in colonne in crossen met 2 andere jeeps. De stofwolken verder weg tussen de bergen verraden waar de soort van weg loopt en de andere jeeps rijden. Met z’n 7en zitten we in het blikje op 4 wielen gepropt en stuiteren we de Andes in. Een chauffeur; Edward en 6 passagiers en alle bagage op het dak, goed ingepakt tegen het stof.
Het is erg gezellig in de jeep met Robin en Anita uit NL en een Engels stel David en Tess. We zijn alle 6 voor langere tijd op pad en doen allemaal een rondje wereld.
We rijden de eerste dag het Reserva National Eduardo Avaroa (NP) in. Waar verschillende omliggende bergen fotogeniek spiegelen in de bergmeren. Laguna Blanca, Languna Verde en ter afsluiting Laguna Colorada. Een meer wat door de algen rood is gekleurd en waar de flamingo’s van harte foerageren op 4278 m.
We slapen vlakbij in een stenen huisje op grote hoogte. De sterren hemel is weer waanzinnig, je kan er alleen maar heel kort naar kijken, anders raak je ter plekke onderkoelt in de koude buitenlucht. Er is geen warm water. Om 20.00 uur ligt iedereen helemaal gesloopt op bed. De hoogte vergt toch meer energie dan gedacht. Gelukkig hebben we naast de 2 dekens van lama wol ook nog onze eigen slaapzakken, zodat we snel en toch enigszins warm in dromenland kunnen raken.
De volgende dag rijden we de woestijn van kunstenaar Savador Dali in. Alleen missen we de kustvoorwerpen die hij altijd om de ruige rotspartijen vouwt in zijn schilderijen.
We maken een stopje bij de beroemde Tree Rock, die al bekend is van de foto’s. Deze blijkt een stuk groter te zijn dan wij hadden verwacht. De tocht is wederom adembenemend en onze koppies beginnen langzaam aan de hoogte te wennen. Ook zien we nog Laguna Canapa, Chiarcota, Honda, een geiser en scheuren we door een rivier terwijl het water tot aan het raam staat. We zien vicuna’s en lama’s met prachtige oorbellen, die zich prima kunnen handhaven bij zulke extremen van natuur en temperatuur. Voor we in Copina K, het dorpje waar we overnachten, bij een familie aankomen, stoppen we nog bij de Rockvalley. Alle soorten en maten rotsen die door weer en wind gevormd zijn.
De laatste dag gaan we nog even bij een treinenkerkhof kijken en daarna door na de immense zoutvlakte met een oppervlakte van 12000 km2 , Salar de Uyuni. Ongeveer 40.000 jaar geleden was deze vlakte een deel van het Minchinmeer, een reusachtig prehistorisch meer tot het opdroogde. De zoutkorst is soms wel 120 meter diep. De mannen uit het dorp staan hier met de hand zout op een hoopje te scheppen te scheppen met totaal verweerde wangen. Het zout moet drogen waarna het in de vrachtwagen geschept moet worden. Poeh….das pas echt hard werken!!!
Er staat nu nog zo 10cm water op de meeste stukken en met de kleinere jeeps kun je niet overal komen jammer genoeg. Het geeft wel een prachtig effect. Het is net of je over een spiegel rijdt.
De wat drogere zout stukken zijn de perfecte plek om optisch bedrog foto’s te maken en we gaan helemaal los. Het zout zit na de fotoshoot tot achter onze oren en onze kleren zijn helemaal wit uitgeslagen.

De rest van de groep blijft in Uyuni terwijl wij met Robin en Anita terug gaan naar San Pedro de Atacama. Vanaf daar is er een beter/snellere verbinding met Peru om op tijd in Lima te zijn voor Sander. We overnachten in de bergen bij Villa Mar waarna we de 24ste weer in San Pedro aankomen.
We rusten anderhalve dag uit en gaan lekker uit eten met Robin en Anita. Het is hier tenslotte ook Pasen. De 25ste nemen we de nachtbus naar Arica waar we gelijk de grens oversteken met 4 andere backpackers. Het is een nogal chaotische en niet meest veilige manier van de grens passeren, omdat hier een van de grote drugsroutes van Zuid-Amerika loopt…… en 6 paar ogen meer zien dan 2. We regelen een collectivo, een soort 6-persoonstaxi, die ons van Arica naar Tacna rijdt. De taxichauffeur helpt met alle grensformaliteiten en uit eindelijk dropt hij ons op het foute busstation van Tacna om commissie om te strijken. De sfeer hier voelt niet goed. Ondanks dat we bek af zijn boeken we gelijk de bus door naar Lima voor dezelfde dag. Nog eens 20 uur bussen… Met daarna een paar dagen welverdiende rust.